Ο "Αττίλας" στη μαρτυρική Μεγαλόνησο !

[Admin]

Σε πλήρη εξέλιξη η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, με την κατάσταση να αποτυπώνεται στο πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας μας "Μακεδονία" (φύλλο: 22 Ιουλίου)

[Admin]

Με τον ελληνικό Τύπο να ελέγχεται πλήρως από τη λογοκρισία του δικτατορικού καθεστώτος, οι ειδήσεις γράφονται έχοντας αισιόδοξη χροιά, για ευνόητους λόγους. Ωστόσο, η τουρκική αποβατική δύναμη, με τη βοήθεια των τουρκοκύπριων της νήσου, είχαν ήδη δυστυχώς πετύχει να εδραιώσουν την παρουσία τους στην Κύπρο, δημιουργώντας ένα ισχυρό προγεφύρωμα στην Κερύνεια.

[Admin]

Απατηλή ειρήνη...

[Admin]

"Μία εικόνα - χίλιες λέξεις"...

[Admin]

(εφημερίδα "Έθνος", 7-1-1958)

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς το 1571. Σταδιακά, έχουμε τη διαμόρφωση μίας τουρκικής μειονότητας στη μεγαλόνησο, η οποία το 1974 είχε φτάσει σε επίπεδο 18% του συνολικού της πληθυσμού. Προηγούμενα (1878, στο πλαίσιο της "σύσφιξης" των σχέσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την αντίστοιχη, Βρετανική) η Κύπρος "ενοικιάζεται" στους Βρετανούς, ως στρατιωτική βάση (!!!) Μετά από τη λήξη του Ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922) και την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) η Τουρκία παραιτείται των δικαιωμάτων της επί του νησιού. Το 1925 η Κύπρος μετατρέπεται σε επίσημη αποικία του αγγλικού στέμματος. Ο Ελληνοκυπριακός λαός, με τη σύμφωνη γνώμη και των Τουρκοκυπρίων, εξεγείρεται το 1931 κατά της βρετανικής κατοχής, ζητώντας την ανεξαρτησία του και την Ένωση με την Ελλάδα. Η επανάσταση δεν βρίσκει συμπαράσταση από την Ελλάδα και οι Βρετανοί την καταστέλλουν βίαια. Είκοσι χρόνια αργότερα η κατάσταση περιπλέκεται, καθώς οι αγγλική πολιτική στοχεύει στη σύγκρουση των δύο κοινοτήτων, για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της "Ε.Ο.Κ.Α." και μετά από πολλές θυσίες, το 1960 υπογράφονται οι συνθήκες Λονδίνου - Ζυρίχης, για τη γέννηση (επιτέλους) της Κυπριακής Δημοκρατίας.

[Admin]

Γεγονός, πάντως, είναι ότι το 1974 η Ελλάδα βρέθηκε "ένα βήμα" πριν από ολοκληρωτικό πόλεμο με την Τουρκία, ως αποτέλεσμα της κρίσης που προκάλεσε το πραξικόπημα της στρατιωτικής χούντας των Αθηνών σε βάρος του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Οι απαράδεκτες υπερβασίες επίορκων αξιωματικών του δικτατορικού καθεστώτος, που ακολούθησαν της ελληνικής παρέμβασης χάρισαν στην Τουρκία το πρόσχημα που αναζητούσε από χρόνια, ώστε να εισβάλλει στο νησί, παρουσιάζοντας την ενέργειά της ως «ειρηνευτική παρέμβαση» και να αποκτήσει τον έλεγχο των πλέον εύπορων περιοχών του.



Είναι γνωστό ότι από το 1964, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επεξεργασθεί σχέδιο «επίλυσης» του προβλήματος της Κύπρου («Ένωση» έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων), με σκοπό να τεθεί τέρμα στις συνεχείς διενέξεις μεταξύ της ελληνοκυπριακής πλευράς και της τουρκικής μειονότητας που είχε περιορισθεί σε «θυλάκους» ασφαλείας. Οι ρίζες αυτής της διένεξης καλλιεργήθηκαν από τις βρετανικές αποικιοκρατικές αρχές, οι οποίες κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα (1955-59) όταν το άνθος της Κυπριακής νεολαίας έχυσε το αίμα του, έπαιξαν άριστα το παιχνίδι «διαίρει και βασίλευε», διχάζοντας και φέρνοντας συχνά σε σύγκρουση τις δύο κοινότητες, οι οποίες στην πραγματικότητα είχαν ελάχιστα πράγματα να τις χωρίζουν.

[Admin]

Υπενθυμίζουμε εξάλλου την σύμφωνη γνώμη και αρκετών χιλιάδων τουρκοκυπρίων στο αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα, το οποίο προβλήθηκε έντονα στα 1950, έπειτα από Δημοψήφισμα που οργάνωσε η Κυπριακή Αρχιεπισκοπή.

Ο Μακάριος, επιχείρησε το 1963 να ανασκευάσει τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959) που είχαν καταλήξει στην ίδρυση της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου (1960), τερματίζοντας τη μακρά περίοδο βρετανικής κατοχής, που είχε ξεκινήσει προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Θέλησε λοιπόν να τροποποιήσει κάποιες Συνταγματικές διατάξεις («13 Σημεία») που καθιστούσαν αδύνατη στην πράξη την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, ωστόσο η αντίπαλη προπαγάνδα τις κατήγγειλε ως απαράδεκτες, που προφανή στόχο είχαν να βλάψουν τα συμφέροντα της τουρκοκυπριακής πλευράς.
Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, πως το «θερμό» από κάθε άποψη καλοκαίρι του 1964 Ελλάδα και Τουρκία έφθασαν στα πρόθυρα σύγκρουσης, ενώ μια τουρκική απόβαση αποφεύχθηκε μόνο έπειτα από την προσωπική παρέμβαση του Προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον.

Το διαβόητο «Σχέδιο Άτσεσον», που τότε προτάθηκε από τους Αμερικανούς, αποτελούσε μια πολύ βελτιωμένη παραλλαγή του πρόσφατου «Σχεδίου Ανάν» που απορρίφθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από τον Κυπριακό λαό. Ωστόσο ούτε η τότε ελληνική κυβέρνηση υπό το Γεώργιο Παπανδρέου, ούτε πολύ περισσότερο ο Μακάριος (προσδεδεμένος στο άρμα της κίνησης των «Αδεσμεύτων» και με φιλοδοξίες να αναδειχθεί σε προσωπικότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης) ήταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούν.
Στο πλαίσιο μάλιστα του «κοινού αμυντικού δόγματος», ο Παπανδρέου απέστειλε στο νησί και υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας μια ολόκληρη μεραρχία, προκειμένου να ενισχύσει την στρατιωτική ισχύ των Κυπρίων, έναντι της γειτονικής απειλής.

[Admin]

Γνωστά και τα όσα ακολούθησαν. Το δικτατορικό καθεστώς της «21ης Απριλίου» 1967 αφού πρώτα «έσπασε» μεγαλοπρεπώς τα μούτρα του στην προσπάθεια να προσεγγίσει διπλωματικά τη γείτονα (συνομιλίες Έβρου), στη συνέχεια άρχισε να απεργάζεται προδοτικό σχέδιο ανατροπής του Μακαρίου (ή ακόμη και φυσικής του εξόντωσης), ο οποίος χαρακτηριζόταν από τους χουντικούς σαν το μοναδικό εμπόδιο για την «Ένωση». Παρά τα όσα του καταμαρτυρούν διάφοροι, ο Μακάριος από την πλευρά του διέβλεπε τη σφοδρή επιθυμία των Αθηνών να τον εξουδετερώσει και αντέδρασε, ζητώντας την ανάκληση όλων των Ελλήνων αξιωματικών που υπηρετούσαν και είχαν διαβρώσει εκ των έσω την Κυπριακή Εθνική Φρουρά.
Αυτό το ιδιότυπο «κρυφτούλι» μεταξύ των δύο πλευρών συνεχίσθηκε, καθώς ο στρατηγός Γρίβας είχε φθάσει στην Κύπρο με στόχο να ανασυστήσει την οργάνωσή του (σαν «Ε.Ο.Κ.Α- Β’»), αυτή τη φορά συμβάλλοντας στην ανατροπή του Αρχιεπίσκοπου και ο Μακάριος προσπαθούσε να κρατήσει κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες.

Τελικά, στις 15 Ιουλίου του 1974 και με ευθύνη του ταξίαρχου Ιωαννίδη (νέου σκιώδους δικτάτορα έπειτα από τον κατ’ οίκο περιορισμό του Γ. Παπαδόπουλου μια βδομάδα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου) ξέσπασε το αναμενόμενο εγκληματικό πραξικόπημα, με επικεφαλής τον παλαιό πολιτικό Νικόλαο Σαμψών που ορκίστηκε «πρόεδρος», εν μέσω πανηγυρισμών της Αθήνας.
Την αρχική ευφορία, ωστόσο, διαδέχθηκε αμηχανία, αφού ο Μακάριος είχε καταφέρει να επιζήσει και από το Λονδίνο όπου κατέφυγε κατάγγειλε στη διεθνή κοινότητα τα γεγονότα. Ακόμη, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την επιμελή «σιγή» της τρίτης εγγυήτριας δύναμης Μεγάλης Βρετανίας εισέβαλε στις 20 Ιουλίου από θαλάσσης και αέρος δημιουργώντας προγεφύρωμα στην Κυρήνεια, τη στιγμή που η χούντα επιχειρούσε σπασμωδική αντίδραση με μια εντελώς ανοργάνωτη επιστράτευση.

Ο Ιωαννίδης, έγκλειστος από το 1975 στις φυλακές Κορυδαλλού για έσχατη προδοσία, είχε λακωνικά αποκαλύψει ότι ξεγελάστηκε από τους Αμερικανούς, χωρίς όμως να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις. Περιορίσθηκε βέβαια να σχολιάσει εκ των υστέρων, προκαλώντας θυμηδία, πως αν μιλούσε, «όλη η Ελλάδα -και δικαίως- θα προσχωρούσε στο Κομμουνιστικό Κόμμα» (!).
Η μη παραδοχή της ένοπλης σύρραξης μεταξύ των δύο χωρών, αλλά και η άρνηση του Ελληνικού κράτους να αναγνωρίσει σε τραυματίες αξιωματικούς και οπλίτες το δικαίωμά τους για αναπηρικές συντάξεις, ένα και μόνο σκοπό εξυπηρετεί: Να μην καταγραφεί επισήμως μια σύγκρουση μεταξύ δυο χωρών-μελών της Βορειοατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ). Έτσι, η Ελλάδα υποβάθμισε έκτοτε το θέμα, περιοριζόμενη σε διαμαρτυρίες και διαβήματα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, του οποίου τα δεκάδες ψηφίσματα καταδίκης της τουρκικής εισβολής παραμένουν κενά χαρτιά.

Έχει εκφρασθεί η άποψη πως η τουρκική εισβολή (που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με τη δεύτερη να οδηγεί σε κατοχή του 42% των Κυπριακών εδαφών) αποτελούσε προσεκτικά μελετημένη επιχείρηση ενός γενικότερου σχεδίου που εκπονήθηκε με υπερατλαντική καθοδήγηση και αποσκοπούσε στην οριστική λύση του Κυπριακού προβλήματος, μέσω της λεγόμενης «Διπλής Ένωσης».

Όπως και να έχουν τα πράγματα, το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο έλαβε χώρα ένας «βρώμικος» πόλεμος, για τη διεξαγωγή του οποίου βαρύνονται και τα δύο μέρη που τον προκάλεσαν. Τόσο η «χούντα» της Αθήνας με την ανήκουστη απερισκεψία της, όσο και η Τουρκία που άρπαξε την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια βάρβαρη στρατιωτική ενέργεια, ξεσπώντας (κύρια) εις βάρος του άμαχου κυπριακού πληθυσμού.

Το «Κυπριακό» εξακολουθεί να παραμένει ένα «αγκάθι», που καρφωμένο βαθιά στα πλευρά της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας, υπενθυμίζει σε όλους πόσο ολέθριες μπορεί να είναι οι συνέπειες μιας πολιτικής που αντιβαίνει στους διεθνείς κανόνες δικαίου και επιβάλλει στους λαούς δια των όπλων, το «δίκαιο του ισχυροτέρου».