Post by Admin on Dec 9, 2020 14:11:35 GMT 2
(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)
Γνώρισα τον ξανθομάλλη σέντερ-φορ που ηγούνταν μιας Αγγλικής ομάδας μέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού τσέπης, μια εποχή που δείχνει πια μακρινή, τόσο μακρινή… ήμουν δεν ήμουν 8 ετών, όταν, ξεφυλλίζοντας το θρυλικό «Ζαγκόρ» (1970-1975) του Στέλιου Ανεμοδουρά, αντίκρισα έκθαμβος τα σχέδια μιας ποδοσφαιρικής ιστορίας που αληθινά με σημάδεψαν. Έως τότε δεν είχα ακόμη πατήσει το πόδι μου σε γήπεδο, με εξαίρεση, ίσως, κάποιες λίγες φορές που ο πατέρας μου με είχε πάρει παρέα, σε παιχνίδι του αγαπημένου του (στην πορεία και «μου») Αιγάλεω, αλλά για μένα μάλλον… πέρα έβρεχε. Απ’ τα ελάχιστα που θυμάμαι είναι ότι μου είχε κάνει εντύπωση το μαλλί (η «κορφή» που λέμε) του Φράγκου Μαρτίνου, ενός από τους πιστότερους παίκτες της ομάδας.
Η σχέση μου με το (ποδοσφαιρικό) αντικείμενο, όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν ακόμη, ανύπαρκτη τότε. Ήταν ο «Ρόυ Ρέης» λοιπόν, όπως τον παρουσίαζε η αείμνηστη Yvonne Hutton (που φυσικά δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή της…) στο αγγλικό εβδομαδιαίο περιοδικό «Tiger», που έκτοτε με οδήγησε στα μονοπάτια της «στρογγυλής Θεάς», αλλά και που με δελέασε (με τη γεμάτη εκφραστικότητα και κίνηση τεχνοτροπία της) να ξεκινήσω να αντιγράφω μετά μανίας, πάνω σε… χασαπόχαρτο που εξασφάλιζε η μητέρα μου από την προμήθεια του απαραίτητου… κρεατικού για την οικογένεια, ολόκληρο το επεισόδιο της λατρεμένης εικονογραφημένης σειράς.
Τότε απλά απολάμβανα τις στιγμές, περιμένοντας με ανυπομονησία να περάσει η εβδομάδα για να αγοράσω το επόμενο τεύχος. Η λύπη μου ήταν μεγάλη όταν η ιστορία του Ρόυ, κάποια στιγμή, διακόπηκε στο «Ζαγκόρ». Επανήλθε όμως (τι χαρά), λίγα χρόνια μετά, στο άλλο αγαπημένο περιοδικό της εποχής, το «Αγόρι». Εκεί, πραγματικά γράφτηκε μια εποποιία που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία, μέχρι τα μέσα των 80ς που ήμουν πια φοιτητής και είχα εγκαταλείψει (προσωρινά, όπως αποδείχθηκε) τα κόμικς.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, πληροφορήθηκα με χαρά ότι ο «παλιόφιλος ο Ρόυ» (μια φράση που την πρωτο-άκουσα και την… έκλεψα από τον εκλεκτό φίλο Στράτο Καββάδα, μέγα λάτρη, μαζί με τον επίσης φίλτατο Νίκο Πίκουλα, του Ρόυ Ρέης – έχουν αμφότεροι σπαταλήσει… περιουσίες για αγορά από το διαδίκτυο, των αυθεντικών τευχών) σκοπεύει σύντομα να μας επισκεφτεί! Θα είναι όμως ένας Ρόυ εξελιγμένος, με μοντέρνα γραμμή, σύγχρονο σχεδιασμό και προχωρημένο story. Ίσως η καινούρια μορφή που διάλεξαν για αυτόν οι υπεύθυνοι της ανανεωμένης έκδοσης, να μας ξενίσει…
Σίγουρα θα μας ξενίσει, τουλάχιστον στην αρχή. Εμάς που είχαμε … ανατραφεί με τη ρεαλιστική απεικόνιση του David Sque, την έμφαση στο μυϊκό υπόστρωμα και το περιθώριο, που τόνιζε ο συγχωρεμένος Mike White, αλλά και την πάντα προσαρμοσμένη στις ανάγκες της επικαιρότητας, άψογη τεχνική του διαχρονικού Barrie Mitchell στο περιοδικό «Match of the Day», το τελευταίο που φιλοξένησε τις περιπέτειες του άσσου των γηπέδων και που από αυτό θα δημοσιευτούν (αν δεν έχουν ήδη αρχίσει…) και οι νέες!
Δεν πειράζει όμως! Είμαστε ευγνώμονες για το –μετά από 17 ολόκληρα χρόνια- ξανά-ζωντάνεμα στο χαρτί του λατρευτού μας, απόλυτου ποδοσφαιρικού ήρωα, που χάραξε οριστικά και αμετάκλητα τα εφηβικά μας χρόνια, με τις «βολίδες» του, το ανεξάντλητο πείσμα του για τη νίκη, το σεβασμό στον αντίπαλο και στο « fair play» και τη δίψα για διακρίσεις, πάντα με όπλα του την επιμονή και την προσήλωση στον έντιμο στόχο!!!
Μάνο Κασσωτάκη, πιστέ θιασώτη του βρετανικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο, περιμένω γρήγορα την… απάντησή σου!!!
Για την υπογραφή,
αΝώΔυΝος
Χολαργός, Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2018
(αναμένοντας το δεύτερο από τους προημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας)
